«اورازان» (بروزن جوکاران) ده کوهستانی از تمدن شهری دورافتاده‌ای است در منتهای شرقی کوهپایه‌های طالقان که نه‌تنها از دبستان و ژاندارمری و بهداری در آن خبری نیست، بلکه اغلب اهالی هنوز با سنگ چخماق و «قو» چپق‌های خودشان را آتش می‌کنند و برای روشن‌کردن اجاق‌ها و تنورها از چوب‌هایی که پنج‌شش برابر یک چوب کبریت بلندی دارد و سر آن آغشته به گوگرد است استفاده می‌کنند.

گرچه در عرف و سیاست و فرهنگ و مطبوعات معاصر مملکت ما یک ده در هیچ‌مورد به هیچ حسابی نمی‌آید، ولی به‌هرصورت هسته‌ی اصلی تشکیلات اجتماعی این سرزمین و زمینه‌ی اصلی قضاوت درباره‌ی تمدن آن همین دهات پراکنده است که نه کنجکاوی متتبعات را می‌انگیزد و نه حتی علاقه‌مندی خریداران رأی و سیاستمداران و صاحبان امر را. چرا... گاهی اتفاق افتاده‌است که مستشرقی یا لهجه‌شناسی به‌عنوان تحقیق در لهجه‌ی دورافتاده‌ای سری به دهات هم زده‌است و مجموعه‌ای نیز گرده آورده‌است، ولی غیراز آنچه مربوط به مورد علاقه‌ی اوست، نه از مردم این دهات و نه از آداب و رسومشان و نه از وضع معیشتشان چیزی در این‌گونه مجموعه‌ها نمی‌توان یافت. یا اگر می‌توان یافت بسیار گذرا و سرسری است. تقصیر هم از کسی نیست. ناشناخته‌های این سرزمین آنقدر فراوان است که کمتر کسی حوصله می‌کند به چنین موضوع حقیری بپردازد و وقت عزیز خود را درباره یک‌ده ـ‌یک ده بی‌نام و نشان‌ـ که در هیچ نقشه‌ای نشانه‌ای از آن نیست وحتی در جغرافیاهای بزرگ و دقیق نیز بیش‌از دوسه سطر به آن اختصاص داده‌نمی‌شود، صرف کند.

نویسنده‌ی این مختصر نه لهجه‌شناس است و نه درین صفحات با مردم‌شناسی و قواعد آن، و یا با اقتصاد سروکاری دارد و نه قصد این را دارد که قضاوتی درباره‌ی امری بکند که مقدماتش درین جزوه آمده‌است؛ بلکه سعی کرده‌است با صرف دقتی که اندکی از حد متعارف بیشتر است، یک ده دورافتاده را با تمام مشخصات آن ببیند و از آنچه دیده‌است مجموعه‌ی مختصری فراهم بیاورد، حاوی تکاپوی زندگی روزمره‌ی مردم آن ده و نشان‌بدهد که موضوع هرچه خلاصه‌تر و حقیرتر باشد مجال دقت و تحقیق، گشاده‌تر خواهدبود.