اگر بخواهیم به طور موثر ابراز عشق کنیم باید زبان اصلی عشق همسرمان را بیاموزیم!
این کتاب هدفش را این گونه بیان می کند که اگر بخواهیم به طور موثر ابراز عشق کنیم باید زبان اصلی عشق همسرمان را بیاموزیم زیرا به ندرت طرفین رابطه ای یافت می شوند که زبان عشق یکسانی داشته باشند.

نویسنده نگاهش به بهبود روابط بعد از ازدواج است، زمانی که دوران رمانتیک عاشقی تمام شده و روزمرگی آغاز می شود. برای پر نگه داشتن مخزن عشق باید عاشقانه اندیشید و نگاه عاشقانه ای داشته باشیم. هر آنچه در زندگی بشر با انگیزه عشق صورت نگرفته باشد در نهایت پوچ و توخالی است.

نویسنده اعتقاد دارد در صحنه پایانی نمایش زندگی انسان تنها سه آیتم باقی می ماند: «ایمان، امید و محبت». اما بزرگترین آنها محبت است. بی عشق، کوه ها صعودناپذیر، دریاها گذرناپذیر، بیابان ها تحمل ناپذیر و سختی ها بلایای زندگی مان می شوند.

عشق چیز باشکوهی است و دنیا بر مدار عشق می گردد. وقتی عاشق می شویم رویاهای پیش از ازدواج مان حول محور خوبی ها و سعادت زندگی زناشویی می چرخد. وقتی عاشقید، نمی توانید به هیچ چیز دیگری فکر کنید. متاسفانه ابدیت تجربه عاشقی، افسانه است نه واقعیت. دکتر «دوروتی تنوف» روانشناس، مطالعات وسیعی پیرامون پدیده عاشقی انجام داده است. او پس از بررسی ده ها زوج به این نتیجه رسیده که میانگین افکار رمانتیک دو سال است. دوران عاشقی نه روی رشد ما متمرکز می کند نه رشد و تکامل طرف مقابل مان، برعکس فقط این حس را به ما می دهد که به هدف رسیده ایم و دیگر نیازی به رشد بیشتر نداریم.

برخی از محققان از جمله دکتر «اسکات پک» و دوروتی تنوف نتیجه گرفته اند که دوران عاشقی را اصلا نباید «عشق» نامید. آنها واژه خیالبافی را انتخاب کرده اند تا دوران عاشقی معمولی را از تجربه عشق واقعی جدا کنند. دکتر پک در این مورد می گوید: «این عاشقی به سه دلیل عشق واقعی نیست، اول عاشق شدن از روی اراده و انتخاب آگاهانه نیست. هر چقدر ما بخواهیم عاشق شویم، نمی توانیم کاری کنیم که این اتفاق بیفتد.

اغلب اوقات ما در زمان نامناسب و با فرد نامناسب وارد تجربه عشق می شویم. دوم، این نوع عاشق شدن عشق واقعی نیست زیرا بی تلاش صورت می گیرد، هر کاری که ما در وضعیت عاشقی انجام می دهیم به انضباط یا تلاش اندکی از جانب ما نیاز دارد. تلفن های طولانی و پرهزینه، دادن هدایا، پول برای خرج کردن در دیدارها و ملاقات با یکدیگر و پروژه های کاری که انجام می دهیم، همگی در نظرمان ناچیز می آید.

همان طور که طبیعت غریزی عاشقی، ما را وادار به انجام کارهای بی معنی و غیرطبیعی می کند. سوم، کسی که عاشق است (منظور در دوران عاشقی) واقعا به رشد شخصی فرد دیگر علاقه ندارد و از آن حمایت نمی کند. تنها هدفی که ما موقع عاشق شدن در ذهن داریم این است که به تنهایی مان خاتمه دهیم که شاید از راه ازدواج این کار صورت گیرد و این نتیجه را حفظ کنیم. بنابراین دوران عاشقی نه روی رشد ما تمرکز می کند نه رشد و تکامل طرف مقابل مان، فقط این حس را به ما می دهد که به هدف رسیده ایم و دیگر نیازی به رشد بیشتر نداریم. ما در اوج سعادتیم و تنها آرزوی مان ماندن در همان نقطه است. مسلما محبوب ما هم نیازی به رشد ندارد چون کامل و بی نقص است.»