این داستان، زندگی دختری را روایت می‌کند که بعد از سال‌ها معشوقه‌ی دوران کودکی خود را پیدا می‌کند درحالی‌که او دچار تغییرات زیادی شده است. نویسنده در این کتاب یادآور می‌شود که «... عشق یعنی با دیگری یگانه شدن، و جرقه خدا را در دیگری یافتن باشد که اشک‌های پیلار در کنار رود پیدرا ما را به سوی این یگانگی رهنمون شوند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «کنار رودخانه پیدرا نشستم و گریه کردم. هوای زمستانی اشک‌های روی گونه‌هایم را سرد کرد و اشک‌هایم در آب‌های سردی که از کنارم می‌گذشتند، جاری شد. در جایی، این رودخانه به رودخانه‌ی دیگری می‌پیوندد تا سرانجام دور از قلب و چشم من، همه‌شان به دریا بریزند. باشد که اشک‌های من تا دور دست بروند تا عشق من هیچ‌گاه در نیابد روزی برای او گریستم. باشد که اشک‌های من تا دور دست بروند تا من بتوانم رودخانه پیدرا و همه آنچه را که روزی در کنار هم داشتیم فراموش کنم.