علاءالدین حسین، معروف به جهانسوز، پسر ملک عزالدین حسین ملقب به ابوالسلاطین، از سال ۵۴۴ تا ۵۵۶ هجری، فرمانروای سلسلهٔ غوریان بود.

وی دولت غوریان را به اوج قدرت رسانید. علاءالدین غوری به بهانهٔ انتقام قتل دو برادرش، قطب‌الدین محمد و سیف الدین سوری، با بهرامشاه غزنوی جنگ کرده و او را شکست داد.

او پس از تصرف غزنین، به مدت هفت شبانه‌روز، شهر را به آتش کشید و از آنجا روی به بت نمود و شهر بت را که در نوع خود بی‌نظیر بود، نیز تخریب کرد که بدین جهت او را جهانسوز لقب داده‌اند.

او متصرفات ولایت کاسی غور را مطیع کرده و به فیروزکوه (غور) آمد و چون مردم در غیاب وی ملک ناصرالدین حسین بن محمد را از مادین آورده و بر تخت نشانیده بودند، با اطلاع از قدرت علاءالدین، ناصرالدین را بکشتند و به علاءالدین تسلیم شدند.

وی بامیان، تخارستان، بلاد جروم، گرمسیر، تولک، جبال هرات و غرجستان مرغاب را نیز تحت سلطهٔ غوریان درآورد و داعیان اسماعیلی را نیز به غور راه داد. علاءالدین حسین جهانسوز سرانجام در سال ۵۵۶ هجری / ۱۱۶۱ میلادی در سنگهٔ غور از جهان رفت و پس از او فرزندش، سیف‌الدین محمد، به امارت رسید.


در  کتاب می خوانیم:

    ۱ آغاز سلطنت
    ۲ لشکرکشی علاءالدین حسین به هرات
    ۳ لشکرکشی به بلخ و جنگ با سنجر
        ۳.۱ نبرد امیر زنگی با امیر قماج
    ۴ دوران اسارت
    ۵ رهایی از اسارت
    ۶ آمدن مبلغین اسماعیلی به غور
    ۷ مرگ